In december is het wondertje geboren wat mij in één klap oma heeft gemaakt.
Als de dag van gisteren komt dan je eigen bevalling weer naar boven en het geluk wat je toen voelde om voor het eerst moeder te worden. En nu maakt je eigen kind dit mee, hij is vader geworden. Zo bijzonder.
Als oma sta je natuurlijk aan de zijlijn, maar het geluk, de emoties en de zorgen zijn er niet minder om. Misschien zelfs meer, omdat je weet wat er gaat komen. Gelukkig is je eigen kind bezig met het genieten in het hier en nu en dat is maar goed ook (zo hoort het ook te zijn ).
Wij worden als oma en opa betrokken bij het prille leven en door de mobiele telefoons wordt alles gelukkig uitgebreid gedeeld.
Wat gaat de ontwikkeling van zo’n kleintje toch snel. In het begin draait het om de hoeveelheid voedingen, het aantal poep en plas luiers, maar al snel gaat hij lachen, eerst ongecontroleerd maar daarna bewust en even later met geluid.
Je krijgt meer interactie, schaterlachjes, pruil lipjes, of een huilbui als er iets niet in orde is, zelfs af en toe met een echte traan. Oh ja zo was dat, je herinner je het allemaal weer van jaren geleden.
Het is herkenbaar en voelt vertrouwd. Je eigen trukendoos staat weer helemaal open en je kan putten uit je eigen ervaringen. Heerlijk is dat en ook nu werkt het!
IK hoop dat alle oma’s (en opa’s) de kans krijgen en nemen om opnieuw het wonder te mogen beleven van de geboorte en ontwikkeling van hun kleinkind en er met volle teugen van te genieten.
Ze zeggen niet voor niets : opa’s en oma’s hebben wel de lusten, maar niet de lasten.
