Vaak krijg ik de vraag of ik altijd al verloskundige had willen worden.

Dit was niet het geval. Het is geen roeping geweest maar ik ben erg blij dat ik toch verloskundige geworden ben.

Eind middelbareschool moest ik samen met een vriendin voor biologie een werkstuk maken. De buurvrouw van mijn vriendin was Fransje, een verloskundige die we mochten interviewen. Een sterke vrouw die erg bevlogen over haar beroep sprak.

Door dat interview werd mijn interesse voor het beroep van verloskundige gewekt. Het aspect van een medisch beroep met je eigen grote verantwoordelijkheden sprak me erg aan.

Ik besloot verloskundige te worden, maar voor de opleiding moet je ingeloot worden en op gesprek komen. Super spannend traject.
Maar toen dacht ik nog, wanneer ik niet aangenomen word, ga ik de Pabo doen en juf worden, wat me ook erg leuk leek en eigenlijk nog steeds.

Gelukkig werd ik in één keer aangenomen en mocht ik de opleiding in Rotterdam gaan doen.

De opleiding is naast de theorie ook erg praktijk gericht. Hierdoor heb ik tijdens mijn stages veel verschillende praktijken gezien en leren kennen. Ik wist al snel dat wanneer ik terug naar Breda zou willen, ik bij Vita zou willen werken. 7 jaar na het interview met haar, waren Fransje en ik ineens collega’s.

Nu bijna 18 jaar later ben ik nog steeds erg blij dat ik als verloskundige mag en kan werken.

Ik ben ook erg benieuwd wat mijn eigen dochter later gaat doen. Nu is ze in ieder geval een trots hulpje wanneer we tussendoor naar hartjes luisteren van ongeboren baby’s van mijn zusje en mijn vriendinnen.