Soms vragen mensen hoe het met me gaat en wat ik in mijn vrije tijd zoal doe. Vandaar dat ik daarover een stukje heb geschreven. ?

Sinds april ben ik samen met mijn man Emiel trotse bezitter van een klushuis! Voor mijn dienst, na mijn spreekuur en in de vrije uurtjes, ben ik minder netjes gekleed dan jullie van me gewend zijn. Op mijn crocs en in mijn groene joggingsbroek met verfspetters banjer ik in en om het huis. Schobberkleren noemden wij dat vroeger. Hoe noemen jullie dat?

We hebben onze benedenverdieping verbouwd, terwijl we er al wonen. Sinds mei tot half november, koken en eten we in de schuur op een campingstelletje en wassen we af in een teiltje, met water wat we met de waterkoker warm maken. We werken beiden gewoon door, dus als ik werd gebeld tijdens mijn dienst, moest ik in het begin van de verbouwing van de laatste traptrede springen en over het zand in de gang een weg naar buiten banen. Tijdens de babyboom in de zomer, gebeurde het wel eens dat ik ook op mijn vrije dag gebeld werd om een bevalling voor een collega te doen, terwijl ik net op het dak was geklommen of de dakgoot stond te schilderen.

Soms had ik spierpijn van bevallingen of de versies (het draaien van een kindje in stuitligging), maar soms ook van het stenen sjouwen, sleuven slijpen of gaten boren. Ik werk namelijk graag met mijn handen. ?
Nu, net begin november, komt na veel schilderen en schuren, het eind van de verbouwing in zicht. Erg fijn, want het boterhammen smeren, koken en eten in de schuur, begint wat koud te worden.

Ik kijk er naar uit om weer een dienst te doen terwijl ik in mijn normale kleren in een warme woonkamer aan tafel zit te wachten tot er weer een kindje op komst is. Dat werk zou ik voor geen goud willen missen!