Vandaag weer de eerste maandag van de maand, oktober deze keer, en dus blog tijd. Het lijkt lang geleden nu we met Corona niet ver meer reizen, maar graag deel ik (Kim) met jullie de volgende vakantieherinnering.
Het is maart 2017 en Jim (mijn man) en ik zijn op weg naar Australië. Eindelijk is het dan zo ver: onze 6 weken trip Down Under. We stappen aan boord van een vliegtuig, welke voor de komende 18uur ons huis gaat zijn. Gedeeld met aardig wat huisgenoten ;-). In het begin is het even je plekje zoeken, maar al snel voelt het comfortabel. Koptelefoon op en film kijken onder het genot van een zakje chips. Dit voelt als vakantie.
Op een gegeven moment roept de piloot iets om, maar ik zit zo in mijn film dat ik niet goed luister. Totdat Jim me aanstoot en zegt dat ik moet luisteren. Er wordt een dokter opgeroepen, maar aangezien ik dat niet ben, blijf ik rustig zitten. Ik zie een aantal stewardessen nerveus op en neer lopen naar hun galley (vliegtuigkeuken).
Op een gegeven ogenblik wordt er omgeroepen of er een verpleegkundige of verloskundige aan boord is. Nu voel ik me wel aangesproken en besluit ik naar een stewardess toe te lopen. Toen ik werd beëdigd als verloskundige heb ik onder andere het volgende moeten beloven: “Ik zweer/beloof dat ik de verloskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens”. Dit betekent dat je de zorg die je kunt bieden, niet mag weigeren aan een ander.
In de galley zie ik een vrouw liggen op de grond, heftig zuchtend en in paniek. En dan zie ik wat er aan de hand is: ze is aan het bevallen. Gelukkig wordt er goed Engels gesproken en begrijp ik dat dit het tweede kindje is en mevrouw 35 weken zwanger is. Ze heeft tot nu toe een gezonde zwangerschap gehad.
Ik vraag de stewardessen om de medische koffer te geven en trek handschoenen aan. Aan het geluid van de aankomende moeder te horen, heeft ze persdrang. Ik vraag snel om handdoeken, schoenveters en een schaar. Ik instrueer de moeder en 5 minuten later wordt er een mooie roze baby geboren die een goede start heeft.
De piloot heeft ondertussen de daling ingezet, geen idee in welk land we gaan landen, maar fijn als deze moeder het vliegtuig kan gaan verlaten. Het zweet staat me op mijn rug merk ik. Met schoenveters bind ik de navelstreng af, knip hem door en kan de baby bloot op bloot bij zijn mama liggen om zo warm mogelijk te blijven. Er volgt een luid applaus en iedereen roept mijn naam. Best bijzonder…
Zodra we aan land staan gaat de vliegtuigdeur open en hoor ik de ambulance met sirenes aan komen rijden. Bijzondere sirenes hebben ze in dit land bedenk ik me nog.
En dan schrik ik wakker en besef ik me dat het mijn wekker was die afging en dit alles een droom…