Ongeveer een jaar geleden reden mijn vriend en ik onze straat in na een etentje. Op dat moment belde Maaike me en vroeg “waar ben je?” Ik antwoorde “ik rijd net mijn straat in, hoezo?” Maaike reageerde met “oh, zomaar” en hing de telefoon op. Een beetje verbaasd en naïef dacht ik: haha, het zal wel. Toen we naar de voordeur liepen zagen we Maaike in haar auto zitten, die voor ons huis geparkeerd stond.
Toen ik de deur van Maaikes auto opendeed verstopte ze snel iets onder de stoel. “Wat doe jij hier?” vroeg ik verbaasd. “Niets, niets, ga maar gewoon naar binnen” antwoordde Maaike. 
Eenmaal in de woonkamer bleef ik maar malen over waarom Maaike daar in haar auto voor de deur stond en zo geheimzinnig deed. Ergens had ik wel een vermoeden, ik had een paar weken eerder namelijk te horen gekregen dat er een plekje vrij kwam in de maatschap bij Vita. Natuurlijk had ik wel wat opmerkingen gekregen van de collega’s, maar ik wist niet zeker welke kant het op zou gaan.
Na tien zenuwslopende minuten ging de deurbel. Toen ik de deur opendeed werd ik meteen bedolven onder de confetti en stonden daar de dames, met feesthoedjes op en al. Ik kreeg een kaartje in mijn handen met een lieve tekst en daaronder de vraag “wil jij onze nieuwe maat worden?”
Hierop zei ik meteen ja! “Weet je het zeker?” vroegen ze. “Ja, ik weet het echt zeker!” zei ik. Het gegil van de meiden was – midden in de lockdown – aan het einde van de straat nog te horen. Het voelde alsof ik een huwelijksaanzoek had gekregen. In een maatschap stappen voelt ook wel een beetje als een huwelijk. En ja, de confetti vonden wij twee maanden later nog steeds in huis, en ja, Mélissa stond in haar pyjama aan de deur omdat ze die nacht had gewerkt maar er toch heel graag bij wilde zijn. 
Het was heel bijzonder om op deze manier gevraagd te worden om toe te treden in de maatschap door mijn lieve collega’s waar ik al twee jaar mee werk. Achteraf hoorde ik dat Maaike al een uur in haar auto zat te wachten. Toen begreep ik ook waarom ik die avond al een irritante hoeveelheid vragende appjes van haar had gekregen waar ik tot haar frustratie geen een duidelijk antwoord op had gegeven.
Wat ben ik ontzettend blij dat ik bij mijn droompraktijk in de maatschap heb mogen toetreden! De bevestiging dat dit mijn droompraktijk is kreeg ik toen ik laatst een kraambed van het derde kindje afsloot. De kersverse moeder zei tegen me: “ik zat met mijn vriendinnen te grappen dat we alleen al een derde kindje zouden nemen om nog een keer bij jullie terug te komen.”
Bij een leukere verloskundigenpraktijk zou je niet willen werken toch? 
